Çok yalnızım, mutsuzum
Göründüğüm gibi değilim aslında
Karanlıklarda kaybolmuşum
Bir ışık arıyorum, bir umut arıyorum uzun zamandır.
Aradıkça batıyorum karanlık kuyulara
Kimse duymuyor çığlıklarımı
Duyan aldırış etmiyor çekip kurtarmak istemiyor
Bense insanların bu ilgisizligi Karşısında ilgiye susamışım
Ümidimi yitirmişim.
Biliyorum bir gün dayanamayacak
Küçük kalbim
Arkamı dönüp inandığım ve
Güvendiğim her şeye
Veda edeceğim.
En yakın yabancı sendin,
Daha sürülmemişken ışığın biberi
yaramıza,
Yaslanırken boşlukta duran bir merdivene
Henüz.
Güzdü sonsuz bir çöle takılan bakışımız,
İlkyaz derken -kışı gözden kaçıran
yüzlerce eller yukarı, saygı duruşlarımız
En güçsüz kollarla-
Çözüldü aşkın zarif ilmeği
Bulandı aynaların duruluğu.
Çok gizli bir doğru gecenin toyluğunda
Bilmedik çekenin yanlış bir uzaklık
olduğunu…
Yabancıların en yakınıydın sen!
Ey iki adımlık yerküre
Senin bütün arka bahçelerini gördüm ben!
| Yalnızlık, Nilgün Marmara
