Bir şiir yazsam,
Kurusa nemli kirpiklerim
İlişse benliğine kelimelerim,
Bir şiir yazsam kış gelse misal,
Çamurlu yollara yağsa kar.
Kelebekler yarınları görse,
Yıldızlar gökyüzünden dökülse bir gece
Ve…
Sükuta bezense tüm cihan
Müsterih sema sesiyle.
Saadetini kulaklarıma assa sessizlik,
Serpilmiş sarı ışıklar,
Ve beraberinde yeis
Bu suskun şehirler
Bu nemli kaldırımlar,
Kaç mevsim geçirdi kimsesiz.
Şairlerin ancak yazdıkları okunabilirdi
Ancak,
Anlatmaya çalıştıkları
Islak mürekkeple buluşabilirdi,
Kimi zaman
Suçsuz satırlar dökülürdü sözcükler,
Kimi zaman
Zihnin hudutsuz okyanusuna.
Bazen bir münzevinin yıpranmış yalnızlığına çarpardı,
Suçsuz satırlar ve yarım kalmışlıklar
Bazen ustaca ele alınırdı
Unutulmaya inatçı, siyah beyaz anılar…
Peki ya yazamadıkları ne olacaktı şairlerin?
Ya yazıp da sildikleri?
İnebilir miydi bir başkası
Yazılırken yazılamayanlara?
| Sessizlik, Esra Çipiloğlu
