Merhaba arkadaşlar, bugün bir çılgınlık yaptım ve starbucks’a geldim. Kahvemi aldım ve boş olan kocaman bir masa buldum kendime… Yanında da priz keyfim gıcır valla. Geldim oturdum ve birazcık internet sitemizin temasını düzenlemek için çeşitli tema örneklerine bakıyordum. Temalar çok güzeller ama ben sade bir şey istiyorum. O sırada etrafımdaki insanlar beni kesiyorlar. Şu anda yazı yazmak çok ilginç ve çok yorucu geliyor. Ben bu makalelerimi yazarken karşımda ufak bir çocuk koltuğun üzerine kendisini yavaşça çekti. Muhtemelen henüz 2 yaşında ve hayatın zorluklarını hiç bilmiyor. Diğer sırada bekleyenlere gelecek olursak kahve fiyatlarının maalesef ki “Türkiye” şartlarında çok çok pahalı olması sebebiyle sürekli orta boy sipariş eden arkadaşımız küçük boy almayı tercih ediyor. Bense bu ekonomik krizden sanki hiç sarsılmamış gibi büyük boy vayt çaklıt mokamı yudumluyorum. Hemen sol tarafımda olan bir kız elinde telefonla konuşurken gözlerini üzerimden çekmediğinin farkındayım. Karşımdaki ufak kız gözlerini ufalıyor sanki uykusu gelmiş gibi. Ben çok yorgun değilim bugün, bugün çok çalıştım ama yorulmadım. Anı yazısı yazıyorum çünkü buradayım. Bundan sonra elimden geldiğince aktif bir şekilde burayı kullanacağım. İnsanlardan uzak durmak istemiyorum, onların içinden birisi olmak istiyorum ama çevremdeki hiçbir insan beni kendisi gibi görmüyor… Beni adeta bir yabancı gibi görüyorlar sanki ben onlara zarar verecekmişim hissine bürünüyorlar…..! Kendimi kötü hissediyorum. İnsanların bana karşı hayalet muamelesi yapması canımı yakıyor. Güzel şeyler paylaşmak istiyorum burada, öyle güzel şeyler yazmak istiyorum ki hamile karısına yardımcı olan kocanın yüzündeki tatlı tebessüm gibi güzel şeyler… İnsanlığı yeniden canlandırmak istiyorum. Öyle ki bir gün bu zorluklara rağmen kimse bir şey yapmamış olursa dünya akıl almaz bir yere dönüşecek…
Karşımda kahve sırası bekleyen güzel insanlar, sevgilileri ile gelmişler, (arka tarafta yiyişenleri de gördüm de susuyorum 😀 )…. Ben de onlar gibi iki kişi girmek istiyorum şu starbucks’a! Yalnız bir şartla bu sefer vayt çaklıt mokamı yanımda gelen vatandaş ısmarlayacak. Ne yapayım abicim bu da benim tarzım, her seferinde ben mi ödeyeyim ? Tabi ki benim ödediğim de olacak örneğin evimizin kirası suyu elektiriği falan fişman 😀
Nedir bu insanların yer kapma telaşı ? Nedir bu korkusuzca insanlara zarar verme çabası ? Birbirlerini seven güzel kardeşlere bir şeyler ısmarlayabildiği için mutlu olan anne… Güzel şeyler bunlar, keşke ufacık şeylerle mutlu olmak zorunda kalmasa insanlar. Her an her şeyle mutlu olabilen güzel insanlar lazım dünyamıza, ayrıt etmeden sevilmese bile sevmekten vazgeçmeyen insanlar. Çünkü ben biliyorum ve hissediyorum. BİR GÜN BU DÜNYAYI BİZLER KURTARACAĞIZ….
